Δεν μπορώ να ακούω τρέλλες...

Θελω να βρω μερικούς παλιούς από το χώρο του ΧΑ. Επειδή είναι εξαιρετικά πιθανό να μη μας διαβάζει κανένας παλιός, εσείς οι νεότεροι που ξέρετε παλιούς δώστε τους σήμα.

Διότι έχω να απευθύνω δημόσιο ερώτημα: Ποιος- ποιοι έστησαν το ΟΑΣΗΣ;

Ναι ρε παιδί μου, τότε που στήθηκε.

Σας παρακαλώ σύντροφοι, όσοι θυμάστε ή το ζήσατε δώστε μου ονομα-τα αυτών που κατά τη γνώμη σας δούλεψαν για να δημιουργηθεί αυτό το σύστημα.

Θα σας εξηγήσω πολύ σύντομα γιατί ρωτάω...

London΄s bridge is falling down, falling down....

Δεν πήγαμε, πήγαν όμως περίπου 12 φίλοι μας από τον χώρο των επιχειρήσεων, του Χρηματιστηρίου και των ΜΜΕ. 12 επί 2, είχαμε 24 μάτια για λογαριασμό μας. Πολλά.

Θα έχετε διαβάσει στον Τύπο τις επίσημες ανακοινώσεις και τα ρεπορτάζ , δεν είδαμε πουθενά όμως τα άλλα, τα ενδιαφέροντα... Το αλάτι και πιπέρι ρε παιδί μου, που στο κάτω κάτω όλοι το θέλουμε.

Πάμε ;

- Καιρός στο Ηνωμένο Βασίλειο αδιανόητα καλός. Ζέστη, ζέστη , ζέστη. Την ώρα που στην Αθήνα άνοιγαν οι ουρανοί.

- Επιχειρηματίες, πολλοί επιχειρηματίες έδωσαν το παρών στο Λονδίνο. Κάποιοι μόνοι τους, κάποια συνόδευαν συζύγους ή τέκνα. ΄Η και τα δύο. Οι περισσότεροι πάντως μόνοι τους.

- Το επίσημο δείπνο που παρέθεσε ο κ. Καπράλος σε γνωστό Λονδρέζικο ξενοδοχείο χαρακτηριστηκε από την συντριπτική πλειονότητα των παρευρισκομένων ως εξαιρετικό από κάθε άποψη: μενού, χώρος, επιλογή κρασιών,σερβις.

- Ο επιχειρηματίας που συγκέντρωσε τα ...φλας των δημοσιογράφων, ήτο ο κ. Ευαγγελος Μυτιληναίος. Στη διάρκεια των διαλειμμάτων των meetings μεταξύ επιχειρηματιών και εκπροσώπων ξένων funds , ο κ. Ε.Μ. ήταν αυτός που βρισκόταν στη μέση κύκλων που δημιουργούσαν τα ...σώματα των εκπροσώπων των ΜΜΕ.

- Χαμόγελα συνόδευσαν το γεύμα προσφορά του Bloomberg, το μεσημέρι της πρώτης ημέρας. Σε χαρτινό σακουλάκι υπήρχε σάντουιτς( της συμφοράς), γκοφρέτα( της πυρκαγιάς), χυμός ( αντε να μην τον χαρακτηρίσουμε), πατατάκια αίσχος και ένα μανταρίνι ή μήλο... Λόλα να ένα μήλο... Τί τρώνε οι άνθρωποι... Γι΄αυτό μετά έφαγαν όλοι εξω(οι Ελληνες...).

Επειδή δε, το ίδιο βράδυ ακολούθησε το δείπνο του ΧΑ, καταλαβαίνετε σύντροφοι τί σχόλια(-να) ακούστηκαν για το καλαθάκι του μεσημεριού. Το καλαθάκι που έπαιρνα στο νηπιαγωγείο από τη μαμά μου ήταν σαφώς ανώτερο ποιοτικά( και αισθητικά τολμώ να πω).

- Πολύ καλά λόγια ακούστηκαν για τον κ. Σίμο Σπύρου και την κ. Αλεξάνδρα Γρίσπου ( ladies first δεν το συζητάμε, αλλά αυτή τη φορά βάζουμε τον κ. Σ.Σ. πρώτο), που έτρεξαν πραγματικά πολύ για να στηθεί η επιτυχημένη όπως αποδείχθηκε εκδήλωση.

- Οι άνδρες σαφώς υπερτερούσαν των γυναικών, σε όλες τις ομάδες : χρηματιστών, δημοσιογράφων, επιχειρηματιών, άλλων. Δε φανταζόμαστε να κακόπεσε αυτό σε κανέναν κύριο.

- Κατά τη διάρκεια του επίσημου δείπνου έπεσαν και τα πρώτα σχόλια για εμφανίσεις. Καταλαβαίνετε σύντροφοι, ήταν όλοι στις ομορφιές τους, υπήρχε έδαφος για κριτική.

- Τα βλέμματα - θηλυκών και όχι μόνο - υπάρξεων έκλεψαν λίγοι όπως για παράδειγμα ο κ. Νίκος Σταθόπουλος. Ναι, της BC Partners. Eμείς είχαμε την ευτυχία να τον δούμε μόνο σε φωτογραφίες ως τώρα, αν ισχύουν τα όσα μας μετέφεραν - ότι δηλαδή οι φωτογραφίες τον αδικούν- τί να πούμε. Δεν λέμε τίποτα καλύτερα.

- Καλύτερη ...γραβάτα της επίσημης βραδιάς ανακηρύχθηκε αυτή που φορούσε ο κ. Σωκράτης Λαζαρίδης του Χρηματιστηρίου Αθηνών. Μη μας ρωτάτε σύντροφοι τί χρώμα ήταν.Μας είπαν αλλά ξεχάσαμε.

- Πολλά τα κέφια του προέδρου του ΧΑ καθ΄ολη τη διάρκεια του διημέρου, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η ψυχή της παρέας. Η επιτυχής ολοκλήρωση του Συνεδρίου ήταν αρκετή για να δικαιολογήσει την καλή του διάθεση. Πόσο μάλλον αν είχε και άλλους λόγους...

- Καλή εντύπωση έκανε και ο κ. Μωραϊτάκης του ΣΜΕΧΑ, είχε κέφια, μοίραζε χαμόγελα, συζητούσε για όλα με όλους.

- Οι δημοσιογράφοι είχαν ένα θεματάκι με δωμάτια μη καπνιστών και κάποιοι με μικρά δωμάτια, όμως όλα ξεπεράστηκαν άμεσα.

- Η καλη πορεία αυτού του πρώτου εγχειρήματος του ΧΑ δικαιολογούσε τα χαμόγελα όλων στην πτήση της επιστροφής. Δημοσιογράφοι και εκπρόσωποι του ΧΑ επέστρεψαν παρέα, συνεχή τα πηγαδάκια, πολλά τα αστεία, χωρίς σταματημό οι πλάκες.

Συμπέρασμα: Η επιτυχία της προσπάθειας είναι γεγονός. Αναμένουμε να δούμε και μετοχικοχρηματιστηριακές επιδράσεις...

Εχουμε και τα 130 χρόνια αυτή την εβδομάδα !! Μην ξεχνιόμαστε.

Σταυρός του Νotos

Aπ΄το ...Νotos θα έρθει η επόμενη ενδιαφέρουσα εξέλιξη, λέει;

Να λυθούν πρώτα τα διαδικαστικά και τα μετοχικά θέματα σύντροφοι.


Και αν τα παραπάνω γίνουν εντός των προθεσμιών, τότε ναι.

Ε, μη βγείτε να πανηγυρίσετε κιόλας. Δώστε 48 ώρες προθεσμία.

Αχ βρε Ελενίτσα...Σε θυμήθηκα απόψε...

Τί ήμουν όταν πήγαινα στο σχολείο; Εκτός από φοβερό παιδί, με πολλές κατακτήσεις, πολλούς φίλους , σούπερ επιδόσεις και άλλα τέτοια χριστιανικά;

Ημουν και απουσιολόγος- εννοείται.
Ομως ήμουν απουσιολόγος με στυλ.
Δεν καταδέχτηκα ποτέ να καρφώσω συμμαθητή, δεν ήταν του επιπέδου μου, καταλαβαίνετε...

Μόνιμα γραμμένη στο απουσιολόγιο ήταν μία λέξη : ουδείς.


Η πλειονότητα των καθηγητών ήταν πολύ καλές περιπτώσεις, άνθρωποι με σεβασμό στις ανάγκες μας (ο ένας ήταν αδιάβαστος, ο άλλος βαριόταν, η άλλη ήταν ερωτευμένη, ο παραάλλος είχε να πάει να βρει έναν φίλο του στη Θήβα) , έκαναν το κορόιδο όταν έβλεπαν 3-4 θέσεις άδειες και δέχονταν χωρίς φωνές και αντάρες το ουδείς.
Το πολύ πολύ να μου έριχναν κανα βλέμμα με νόημα, αλλά πάλι, ποιος είχε τότε όρεξη να ασχοληθεί με βλέμματα γεμάτα νόημα;

Ενας ήταν ο προβληματικός καθηγητής, ο μαθηματικός μας. Οσο καλός ήταν σ΄αυτό που δίδασκε, τόσο κολλημένος ήταν με τις απουσίες. Ακόμα και στην τελευταία τάξη του σχολείου, που εν πάση περιπτώσει αν δεν κάνεις και ολίγες κοπάνες είσαι ένα τίποτα.
Αυτός λοιπόν ο καθηγητής είχε ψύχωση, ήταν παρανοϊκός, ήθελε να είμαστε ΟΛΟΙ εκεί την ώρα που μίλαγε για πολυώνυμα, ούτε ασθένειες δεν σήκωνε ως δικαιολογίες. Ακόμα και τις πραγματικές ασθένεις τις σιχαινόταν, τις θεωρούσε φτηνή δικαιολογία.

Και στη δική του ώρα ουδείς έγραφα, παρόλο που ήξερα τί με περιμένε: Τσαντίλα,παρατήρηση, φρύδι σηκωμένο , Θέμη πότε είπαμε ότι έκλεισες ραντεβού με τον οφθαλμίατρο;

Οταν ήθελε να με τσαντίσει πολύ, μου έπαιρνε το απουσιολόγιο και το έδινε στην Ελενίτσα Τρ. Μία πολύ καλή μαθήτρια( όχι όμως η καλύτερη της τάξης, ποτέ δεν το ξεπέρασε αυτό η χαζή), η οποία γούσταρε τρελλά να κρατάει απουσιολόγιο στα χέρια. Ακόμα και την ώρα της γυμναστικής, σφιχτά στα χεράκια της το κρατούσε η Ελενίτσα το απουσιολόγιο. Και έγραφε κάργα ονόματα ... ( διότι δε νομίζω κανείς τελειόφοιτος που σέβεται τον εαυτό του να δίνει το παρών στην ώρα της γυμναστικής!! Στη χειρότερη περίπτωση βγαίναμε έξω από το σχολείο και πηγαίναμε στην απέναντι Εβγα να πάρουμε ένα Μilko και να καπνίσουμε. Στην καλύτερη, όλο και κάποιο φλέρτ βρισκόταν σε εξέλιξη...).

Για σκεφτείτε, τα αρχικα της ήταν... Ε.Τ, τίποτα δεν είναι τυχαίο σ΄αυτή τη ζωή σύντροφοι.


Ο ΕΤ λοιπόν, η Ελενίτσα δηλαδή, ακόμα το έχει το κουσουράκι. Μέχρι πριν λίγα χρόνια που μάθαινα από άλλους συμμαθητές νέα της, άκουγα ότι η Ελενίτσα είχε ...εισχωρήσει σε επίσημη υπηρεσία καρφώματος και ελέγχων( να μη δίνουμε και λεπτομέρειες γιατί μία στις 10.000 να με διαβάζει η Ελενίτσα, θα έρθει να με βρει και να με δείρει. Από τότε μου το φυλάει...).

Εμ πού θα εισχωρούσε η Ελενίτσα; Είπαμε, είχε απο μικρή αναπτυγμένο το αίσθημα της δικαιοσύνης.( όποιος τολμήσει να ξαναπεί την Ελενίτσα καρφί ή ρουφιάνα θα έχει να κάνει μαζί μου).


Επίλογος: Ο άνθρωπος δεν αλλάζει όσα χρόνια και αν περάσουν. Τα κακά του γίνονται χειρότερα, τα καλά του παραμένουν αλλά μόνο με τη βοήθεια της νοημοσύνης (εάν αυτή υφίσταται) ενισχύονται...

Πρόταση: Παρασκευή σήμερα, δεν πνίγεστε φαντάζομαι στη δουλειά. Κάντε το εξής πείραμα: Ρίξτε μια ματιά γύρω σας, στους συναδέλφους σας και σκεφτείτε: Ποια θα μπορούσε να είναι η δική σας Ελενίτσα;
Ο δικός σας άνθρωπος δηλαδή;


Συμβουλή: Το πείραμα να το κάνετε χαμηλόφωνα, ή μάλλον με τη σκέψη σας μόνο. Μη μιλάτε δυνατά, μπορεί η δική σας Ελενίτσα να βρίσκεται πιο κοντά σας από όσο νομίζετε. ΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣ.

Καλημέρα σύντροφοι.Η διάθεσή μου είναι κάτι παραπάνω από καλή όπως ίσως διαπιστώσατε ήδη...

οι ηλίθιοι είναι αήττητοι( ξαναμπαίνει ως τίτλος η ρήση)

Επέστρεψε ο Γιαννάκης και τα παιδιά του από την Ιαπωνία, με το - πολύτιμο, εννοείται- αργυρό μετάλλιο στις τσέπες τους. Στους λαιμούς τους, καλύτερα. Και είμαστε όλοι χαρούμενοι, εννοείται πως το εννοώ.



Πολλά συγχαρητήρια τους αξίζουν, δεν τίθεται θέμα γι΄αυτό.
Αν όμως πάρω στα σοβαρά τους ειδικους και ειδήμονες του sport, η δευτερη θέση είναι καλύτερη από την πρώτη. Πήξαμε στους βλάκες που έβγαιναν στα παράθυρα και σχεδόν είπαν ότι ευτυχώς μας ξέσκισαν οι Ισπανοί. Γιατί το αργυρό είναι καλύτερο.

Ποντάρουμε στη διαφορά ώρας και ελπίζουμε να μην τα άκουσαν εγκαίρως όλα αυτά τα παιδιά της Εθνικής Ελλάδος. Για να μη φρικάρουν χωρίς λόγο. Και καθυστερήσουν την επιστροφή τους στην Ελλάδα.

Ευτυχώς που δεν κερδίσαμε τους Ισπανούς τελικά. Μάπα θα ήταν τέτοια έκβαση. Πόσο περισσότερο θα πανηγυρίζαμε τότε;

Οι παίκτες και ο προπονητής δε φταίνε τίποτα. Εμείς φταίμε. Που δεν έχουμε μέτρο. Και που αδυνατούμε να συμπεριφερθούμε με αυτό.


Οταν κερδίσαμε την ομάδα των ΗΠΑ( συμφωνώ με έναν αναγνώστη, αυτή ήταν η πιο γλυκειά νίκη), πανηγυρίσαμε όλοι. Και βρέθηκαν και πάλι οι θεοί. Αυτοί που πήγαν μέχρι την Πρεσβεία των ΗΠΑ, βρε σοβαρολογούμε, μαζεύτηκαν μερικοί τύποι και πήγαν ως εκεί !! Για διαμαρτυρία;; Για τσαμπουκά;;;

Γιατί θα πρέπει να ξεφτιλίζουμε κάθε τί ωραίο που καταφέρνουμε; Γιατί μας αρέσει να εκτιθέμεθα; Με τις μ....κείες που κάνουμε;
Τί σχέση ρε αθεόφοβοι είχε η πορεία με τη νίκη στο μπάσκετ; Γιατί κάνετε ρεζίλι και εμάς τους υπόλοιπους; Που απλώς τολμήσαμε να χαρούμε τη νίκη σε ένα ομαδικό άθλημα;
Γιατί μπερδεύετε τα πράγματα; Γιατί έχετε σανό στο κεφαλάκι σας;

Στα φιλαράκια μας τα πραγματικά...Με αγάπη

Και αφού έχουμε αφιερώσει posts σε τόσους υπαρκτούς και μη, κακόμοιρους ή κακότυχους, νομίζουμε ότι ήρθε η ώρα να αφιερώσουμε και ένα post στους κολλητούς μας.

Οι κολλητοί μας είναι ελάχιστοι. Και κάθε μέρα που περνάει,το σιγουρεύουμε αυτό.Οι φίλοι μας- εν γένει - είναι πολλοί, οι γνωστοί μας είναι αμέτρητοι. Λόγω δουλειάς, λόγω ηλικίας, λόγω κύκλου;
Δεν έχει σημασία ο λόγος, το αποτέλεσμα μετράει. Τα τηλέφωνά μας χτυπάνε σχεδόν καθ΄όλη τη διάρκεια του 24ωρου, για δουλειά, για κουτσομπολιό, για σχόλια και αναλύσεις.
Οι προτάσεις για εξοδους είναι συνεχείς, αυτό δεν αποτελεί δικό μας προνόμιο αλλά όλου του πλανήτη πλέον, το θεωρούμε βέβαιο. Ομως, οι κολλητοί μας είναι αλλού. Και σ΄αυτούς θέλουμε να πούμε δύο λόγια δημοσίως
- Κολλητοί είναι οι φίλοι που ποτέ δεν πιέζουν. Ούτε να μάθουν, ούτε να σχολιάσουν. Που απλά βρίσκονται εκεί πάντα, έτοιμοι για συμπαράσταση εάν τη ζητήσουμε.

- Κολλητοί είναι αυτοί που μπορεί να μην ξέρουμε μία ζωή, αλλά επιλέγουμε να τους μιλήσουμε για τη ζωή μας όλη. Τόση εμπιστοσύνη, τόση ασφάλεια.

- Στους κολλητούς δε χρειάζεται να λες πολλά. Σε καταλαβαίνουν από το γεια που λες στο τηλέφωνο. Και περιμένουν τη συνέχεια...
- Τους κολλητούς δεν τους βλέπεις απαραίτητα καθημερινά, ούτε καν συχνά. Ο κολλητός είναι πάντα δίπλα σου. Κυριολεκτικά ή μεταφορικά.

Κολλητός είναι αυτός/ή που επιλέγεις για να του πεις την ιστορία της ζωής σου. Και ας τον ξέρεις λίγο καιρό, και ας τον βλέπεις σπάνια. Σίγουρα πάντως, σπανιότερα από τους άλλους φίλους σου. Κάτι έχεις δει στο βλέμμα του ή στην ψυχή του, δεν είναι τυχαίο που τον επιλέγεις.

Οι κολλητοί μας είναι ελάχιστοι και στα ζόρια τους μετράμε και τους διαπιστώνουμε. Είναι αυτοί που μας παρηγορούν όταν πονάμε, είναι αυτοί που μας συνεφέρουν όταν χάνουμε τον έλεγχο, είναι εκείνοι που παίζουν θέατρο όταν εμείς φοβόμαστε. Μόνο και μόνο για να ξε- φοβηθούμε.

Οι κολλητοί δεν είναι ποτέ αδιάκριτοι, αντίθετα, σπάνια ρωτάνε. Μας αγαπάνε αληθινά, βρίσκονται πάντα δίπλα μας, ακόμα και αν δεν το δηλώνουν δημοσίως.
Οι κολλητοί είναι απαραίτητοι όταν περνάμε ζόρια που δε θέλουμε να ομολογήσουμε πουθενά αλλού.
Οι κολλητοί είναι κάτι σαν φύλακες - άγγελοι. Τρέχουμε σ΄αυτούς όταν φοβόμαστε, μπορεί και να τους βάζουμε στην άκρη όταν όλα πάνε καλά.
Αλλά οι κολλητοί δεν μασάνε. Δεν έχουν τέτοια προβλήματα.


Στους - ελάχιστους- κολλητούς μας λοιπον, χρωστάμε μία δημόσια καλημέρα. Και μία τεράστια αγκαλιά.

Επειδή πάντα είναι εκεί, επειδή πάντα μας βοηθάνε, επειδή πάντα μας κάνουν να χαμογελάμε, επειδή ξέρουν πότε πρέπει να μιλήσουν.

Χωρίς τους κολλητούς μας, η ζωή θα ήταν πιο δυσάρεστη. Πιο δύσκολη και πιο βαρετή. Τα φιλαράκια είναι αυτά που την κάνουν όμορφη, η κουβέντα η καλή πάντα στην ώρα της, η παρηγοριά πάντα συνεπής, το αστείο τους πάντα έγκυρο.

Ενα μεγάλο ευχαριστώ να πείτε όλοι στους κολλητούς σας. Σ΄αυτούς του ανθρώπους που έχετε τσεκάρει ότι σας αγαπάνε πραγματικά, χωρίς κανένα λόγο, χωρίς καμμία αφορμή.
Πάντα θα υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι δίπλα μας.
Και αν είστε όπως εμείς-κλειστοί και κατά των διαχύσεων- αυτή είνα μία θαυμάσια ευκαιρία να το δηλώσετε.
Ετσι μπράβο.

Καλό μήνα

O,τι λέει ο τίτλος

Τίποτε άλλο.