οι ηλίθιοι είναι αήττητοι( ξαναμπαίνει ως τίτλος η ρήση)

Επέστρεψε ο Γιαννάκης και τα παιδιά του από την Ιαπωνία, με το - πολύτιμο, εννοείται- αργυρό μετάλλιο στις τσέπες τους. Στους λαιμούς τους, καλύτερα. Και είμαστε όλοι χαρούμενοι, εννοείται πως το εννοώ.



Πολλά συγχαρητήρια τους αξίζουν, δεν τίθεται θέμα γι΄αυτό.
Αν όμως πάρω στα σοβαρά τους ειδικους και ειδήμονες του sport, η δευτερη θέση είναι καλύτερη από την πρώτη. Πήξαμε στους βλάκες που έβγαιναν στα παράθυρα και σχεδόν είπαν ότι ευτυχώς μας ξέσκισαν οι Ισπανοί. Γιατί το αργυρό είναι καλύτερο.

Ποντάρουμε στη διαφορά ώρας και ελπίζουμε να μην τα άκουσαν εγκαίρως όλα αυτά τα παιδιά της Εθνικής Ελλάδος. Για να μη φρικάρουν χωρίς λόγο. Και καθυστερήσουν την επιστροφή τους στην Ελλάδα.

Ευτυχώς που δεν κερδίσαμε τους Ισπανούς τελικά. Μάπα θα ήταν τέτοια έκβαση. Πόσο περισσότερο θα πανηγυρίζαμε τότε;

Οι παίκτες και ο προπονητής δε φταίνε τίποτα. Εμείς φταίμε. Που δεν έχουμε μέτρο. Και που αδυνατούμε να συμπεριφερθούμε με αυτό.


Οταν κερδίσαμε την ομάδα των ΗΠΑ( συμφωνώ με έναν αναγνώστη, αυτή ήταν η πιο γλυκειά νίκη), πανηγυρίσαμε όλοι. Και βρέθηκαν και πάλι οι θεοί. Αυτοί που πήγαν μέχρι την Πρεσβεία των ΗΠΑ, βρε σοβαρολογούμε, μαζεύτηκαν μερικοί τύποι και πήγαν ως εκεί !! Για διαμαρτυρία;; Για τσαμπουκά;;;

Γιατί θα πρέπει να ξεφτιλίζουμε κάθε τί ωραίο που καταφέρνουμε; Γιατί μας αρέσει να εκτιθέμεθα; Με τις μ....κείες που κάνουμε;
Τί σχέση ρε αθεόφοβοι είχε η πορεία με τη νίκη στο μπάσκετ; Γιατί κάνετε ρεζίλι και εμάς τους υπόλοιπους; Που απλώς τολμήσαμε να χαρούμε τη νίκη σε ένα ομαδικό άθλημα;
Γιατί μπερδεύετε τα πράγματα; Γιατί έχετε σανό στο κεφαλάκι σας;