Ξεφτίλα είναι...

Oταν ήμουν πιτσιρίκος, στις τελευταίες τάξεις του σχολείου δηλαδή, έζησα τον πρώτο μου έρωτα. Τον πρώτο κανονικό έρωτα, με βόλτες, κρυφά ραντεβού σε πάρκα, σινεμά και τα λοιπά. Ο έρωτας αυτός κράτησε μέχρι και το 2ο έτος της (διαφορετικής) σχολής στην οποία εισήλθαμε οι δυο μας. Η Ιωάννα. Ετσι λεγόταν.
Δύο πράγματα θυμάμαι - και θα θυμάμαι πάντα - από την Ιωάννα. Το πρώτο είναι το αυτονόητο, ήταν ο πρώτος μου έρωτας, το πρώτο μου καρδιοχτύπι, οι πρώτες βόλτες, τα πρώτα ραντεβού, οι πρώτες ατσαλες αγκαλιές.
Το δεύτερο, λιγότερο ρομαντικό, που θυμάμαι από την Ιωάννα είναι το εξής: Φαίνεται πως εκτός από μένα και εκείνη ήταν ερωτευμένη μαζί μου. Για κάποιο - ανεξήγητητο - λόγο, η Ιωάννα με είχε φλομώσει σε παρόμοια δώρα: κουκλάκια,μαξιλαράκια, ζωάκια, σεμεδάκια,σημαιάκια,μπλοκάκια.
Ολα με το ίδιο μότο : Love is...
Το θυμάστε; Υπάρχει κανείς συνομήλικος εδώ; Υπήρχε το Love is... παντού και μετά έπαιζαν παραλλαγές... Ολες τις παραλλαγές τις είχα στο δωμάτιό μου, χάρη στην Ιωάννα. Εγώ λιγότερο ρομαντικός τότε, αναρωτιόμουν πού το πάει η Ιωάννα. Πουθενά δεν το πήγαινε. Απλά έδειχνε ό,τι αισθανόταν.

Λέω λοιπόν σήμερα να κάνουμε μία παραλλαγή του συνθήματος της Ιωάννας. Και αντί για Love is ... να φτιάξουμε μία άλλη λίστα.

Ας την ονομάσουμε... ξεφτίλα είναι..., σύντροφοι. Πάει;


Ξεφτίλα είναι ... να σε φτύνει ένα ολόκληρο σύστημα( δεν έχει σημασία αν είναι μικρό ή μεγάλο) και εσύ να κάνεις ότι δε βρέχεσαι. Οταν αρχίσουν και τα κυριολεκτικά φτυσίματα τί θα κάνεις βρε καημένε; Θα ανοίξεις ομπρέλα;

Ξεφτίλα είναι... να πας όπου πάει ο άνεμος. Παντού δηλαδή. Δε γίνεται βρε σεις αυτό, πάντα- όσο καλοπροαίρετοι κι΄αν είστε- θα υπάρξουν άνθρωποι και καταστάσεις με τις οποίες θα βρεθείτε αντιμετωποι. Δε γίνεται να σ΄αγαπάνε όλοι. Πάρτε το χαμπάρι. Γίνεται όμως να σε σέβονται όλοι. Αρκεί να το κερδίσεις αυτό. Με τη στάση σου.

Ξεφτίλα είναι .... να είσαι ζήτουλας. Α πα πα, καλύτερος ο θάνατος. Λίγος εγωισμός ρεεεεεε, ΄πέστε και κανα όχι. Δεν υπάρχει οικοδεσπότης που να μη σιχαίνεται, αργά ή γρήγορα, τον γύφτο που στρογγυλοκάθεται σπίτι του. Και τρώει, και πίνει, και κοιμάται, και ξανά πάλι... τρώει, πίνει , κοιμάται. Και το χειρότερο: Ο ζητούλας σχεδόν ποτέ δεν είναι έξυπνος. Είναι απλώς κουτοπόνηρος. Και έχει τη βεβαιότητα ότι τον πιάνει και λίγο κορόιδο τον ευγενικό οικοδεσπότη..


Ξεφτίλα είναι....να είσαι ρουφιάνος. Ναι, βέβαια, δύσκολοι καιροί, όλοι έχουμε τις ανάγκες και τις ανασφάλειές μας, αλλά ρε σύντροφοι κάντε λίγο κράτει(όσοι δεν κάνετε ήδη εννοώ). Και πού είστε, έχω ένα μυστικό να σας αποκαλύψω: Δεν υπάρχει εργοδότης που να μη γουστάρει/επιζητά τις ρουφιανιές. Για να ξέρει τί γίνεται στο χώρο του. Ταυτόχρονα όμως, δεν υπάρχει εργοδότης που να μην σιχαίνεται τους ρουφιάνους του. Να μην τους περιφρονεί και να μην τους κοιτάει με σηκωμένο φρύδι.

Ξεφτίλα είναι... να έχεις βλαστάρια και να μη δουλεύεις γι΄αυτά. Για το μέλλον τους. Για την αξιοπρέπειά τους. Να κοιτάς μόνο την καλοπέρασή σου και τα λαμβάνειν σου. Ακόμα κι΄αν αυτά αποτελούν προϊόν έμμεσου εκβιασμού. ΄Η καλής διάθεσης του χορηγού. ΄Η , ακόμα χειρότερα, άγνοιας του χορηγού σου. Αγνοιας του τί γνώμη έχει ο κόσμος όλος για σένα.


Ξεφτίλα είναι... να φτάσεις σε μία άλφα ηλικία και ακόμα να μην έχεις μάθει να γουστάρεις το σπίτι σου. Και ό,τι αυτό περιέχει. Σε έμψυχο ή άψυχο υλικό. Κι΄αν δε γουστάρεις, κάνεις τα σκόντα σου. Αφού δεν έγινε η επανάσταση στα νιάτα σου, θα πρέπει να τα λουστείς τώρα. Ολα. Οχι όμως να κάθεσαι σε δουλειές χωρίς να κάνεις τίποτα. Εκτός από το να δημιουργείς καθυστερήσεις στην πρόοδο. Μόνο και μόνο γιατί κανείς δεν σε περιμένει με αγάπη στο σπίτι σου. Μόνο και μόνο γιατί κανείς δεν σε γουστάρει πραγματικά. Ακόμα και έτσι να είναι, υπάρχει πάντα ο εαυτός μας. Που αν τον σεβαστούμε αποτελεί την καλύτερη παρέα. Τι περιμένεις λοιπόν ρεεεεε; Κλωτσιά στα οπίσθια;


Ξεφτίλα είναι... να είσαι νυφίτσα. Να κοιτάς χαμηλά τον άλλον - ποτέ στα μάτια-, να λες άλφα και να κάνεις βήτα, να θάβεις αυτόν που πριν πέντε λεπτά εξύψωνες.
Και όλα αυτά για να εξασφαλίσεις τα φράγκα ενός ακόμα μήνα. ΄Η μίας ακόμα χρονιάς.

Ξεφτίλα είναι να γλύφεις τα αφεντικά. Ετσι, χωρίς λόγο. Επειδή απλώς είσαι ανασφαλής και λίγος. Και ξέρεις ότι δεν είσαι αυτόφωτος. Δεν πιστεύεις στις δυνάμεις σου γενικότερα.
Ναι, τα σεβόμαστε τα αφεντικά, ούτε λόγος γι΄αυτό. Και πολλές φορές έχουμε όλοι μας κάνει τον μαλάκα για χάρη τους. Τα αφεντικά είναι αφεντικά και οι υπάλληλοι υπάλληλοι. Οσοι είμαστε υπάλληλοι το ξέρουμε καλά αυτό. Υπάρχει όμως μία τεράστια απόσταση μεταξύ του σέβομαι τα αφεντικά μου και γλύφω νυχθημερόν τα αφεντικά μου.
Ας με βρίσει και μια φορά το αφεντικό. Γιατί και τα αφεντικά κάνουν λάθη. Και βγάζουν - εκ του ασφαλούς - πολλές περισσότερες υστερίες από τους υπαλλήλους. Ας πάμε και μία φορά κόντρα. Οταν όλα τα δίκια με το μέρος μας. Και αν δεν πάμε κόντρα, ας μην τους κάνουμε το χατήρι.


Ξεφτίλα σύντροφοι, με δύο λόγια, είναι αυτό που λένε στο χωριό μου: Να μην έχεις τσίπα. Να μην έχεις αυτοσεβασμό, πώς μπορείς να σεβαστείς οποιονδήποτε αν δεν σέβεσαι τον εαυτό σου;

Δύσκολοι καιροί για πρίγκηπες δηλαδή.
Θα μου πείτε όμως, πάντα ήταν δύσκολοι οι καιροί για τους πρίγκηπες. Η ζωή έχει αποδείξει ότι είναι ευκολότερη για τους άλλους. Τους οσφυοκάμπτες, τους ελάχιστους, τους ...ξεφτίλες.

Από την άλλη βέβαια, μετραει το τί ζητάει ο καθένας μας απ΄αυτή τη ζωή: Λίγα πρόσκαιρα φράγκα παραπάνω ή το μόνιμο δικαίωμα να κοιτάει αφ΄υψηλού τα ανθρωπάκια που κατά καιρούς τον περιβάλλουν;


Η απάντηση δική σας.