Ε ρε τί μου θυμίσατε....

Εψιλον - ύψιλον- γάμα - ε , Εύγεεεεε!!!!!!!!!!!!!

Το λέγατε αυτό όταν ήσασταν πρόσκοποι; Τί ; Δεν υπήρξατε πρόσκοποι ποτέ;;; Κρίμα. Δεν ξέρετε τί χάσατε.


Πολλά πράγματα θυμάμαι με νοσταλγία από τα παιδικά μου χρόνια. Αν αφήσουμε έξω τα οικογενειακά τραπέζια, τα δώρα των γονιών( πάντα στις καλύτερες στιγμές έρχονταν) , τις κόντρες με τον αδελφό μου, τις γιορτές και τα γενέθλια, τα καλοκαίρια στο χωριό μου ( ε ρε μάνα μου, παράδεισος. ..Και... σημειώστε παρακαλώ, το χωριό ήτο η καταγωγή του πατέρα μου και ουχί της μάνας μου...), δύο πράγματα χαίρομαι που έζησα: προσκοπισμό και κατασκήνωση.

Ως μικρό προσκοπάκι θυμάμαι κάθε Κυριακή πρωί να πηγαίνω στο ..Σύστημα της γειτονιάς μου ( ας μην πω αριθμό συστήματος και προκαλέσω φαντασιώσεις / στοιχήματα για το πού μεγάλωσα ), συγκεντρώσεις, παιχνίδια. Πολλά παιχνίδια. Εκεί έμαθα να φτιάχνω κόμπους ας πούμε. Μου χρειάστηκαν ποτέ οι κόμποι στην μετέπειτα ζωή μου ; Οχι ως τώρα, αλλά ποτέ δεν ξέρεις. Ακόμα θυμάμαι περίφημα το πώς γίνεται ο σταυρόκομπος...Θυμάμαι επίσης εκδρομές, επισκέψεις σε ορφανοτροφεία, παιχνίδι με τα παιδάκια εκεί, διανυκτερεύσεις σε άλλες εκδρομές. Φιλίες, κουβέντες, ωραίες φάσεις ρε παιδιά... Μακρυά από γονείς και κηδεμόνες...


Και μετά ήρθε η κατασκήνωση.. Αψογα χρόνια και καλοκαίρια εκείνα. Για πρώτη φορά πήγα στα 11 , συνέχισα μέχρι τα 15. Κάθε χρονιά ήταν και μία ωραία, ξένοιαστη περίοδος της ζωής μου. Εκτός από την πρώτη χρονιά, που πήγα ολομόναχος, μετά είχα και συνοδεία... Τον αδελφό μου....Συμφορά μου....
Ο οποίος ήταν το εντελώς αντίθετο απο μένα. Για μένα η κατασκήνωση ήταν χαρά, απομάκρυνση από γονείς, ελευθερία, καλοκαίρι ξένοιαστο, για κείνον ήταν τα... πέτρινα χρόνια.
Κάθε Κυριακή είχαμε επισκεπτήριο. Εγώ περίμενα γονείς για να μας φέρουν καθαρά ρούχα, γαριδάκια και ... κανένα ψιλό, ο αδελφός μου ήταν από τα ξημερώματα κρεμασμένος στα κάγκελα της εξόδου και ήλπιζε ότι οι γονείς θα τον έπαιρναν μαζί τους φεύγοντας... Ποτέ δεν έγινε αυτό βέβαια, όταν λοιπόν αποχωρούσαν οι γονείς είχα να αντιμετωπίσω και έναν μελαγχολικό, δυστυχισμένο αδελφό. Ως μεγάλύτερος, τον είχα στο νου μου, τον πρόσεχα, δεν ήθελα να πάθει τίποτα κακό, γενικώς υπήρχε στη σκέψη μου. Και εκείνος φρόντιζε να αρρωστήσει κάθε Κυριακή βράδυ. Και αντί να με αφήσει να χαρώ το βράδυ μου (κάθε Κυριακή στις κατασκηνώσεις γίνεται γιορτή αμόρφωτοι), εγώ είχα να παρηγορώ, υποστηρίζω, στηρίζω, κανακεύω μικρό αδελφό....

Γιατί όμως ξεκίνησα να τα λέω αυτά;;; Πώς μου δόθηκε η αφορμή; Α... ναι,θυμήθηκα. Εψιλον ύψιλον γάμα εεεε. ΕΥΓΕΕΕΕΕ. Στην πρώτη πανηγυρική συνεδρίαση του 2006 παει το σύνθημα...