Καλοκαιρινοί Κωλοέλληνες

Μεσημέρι Ιουλίου, δίπλα στη θάλασσα.

Εγώ και η παρέα μου σε ένα τραπέζι. Παραθαλάσσιας ταβέρνας, τα κλασσικά ωραία σκηνικά: ζέστη, με τ΄αλάτια, μετά από ώρες στην παραλία, καψαλισμένοι και διψασμένοι. Είναι η ώρα που η κάθε ταβέρνα φαίνεται όαση, που η χειρότερη μπύρα μοιάζει με νέκταρ, αρκεί να είναι παγωμένη. Που δε σε νοιάζει η μάρκα ούζου, αρκεί να συνοδεύεται από άφθονα παγάκια.

Είναι η στιγμή που κάνεις κέφι την όποια παρέα, όχι απαραιτήτως γιατί η παρέα σου είναι η καλύτερη, αλλά γιατί τέτοια ώρα τέτοια λόγια: Ολα ωραία μοιάζουν μετά το κολύμπι. Και μακρυά από τις δουλειές . Και με το κινητό χωμένο στην τσάντα.

Πίσω μας, διάφορες παρέες. Μία όμως κατάφερε να κλέψει την παράσταση. Λόγω ηχορύπανσης καταρχάς. Στο τρίτο τσίριγμα, γυρνάω την πλάτη να δω: 8μελής παρέα, 4 ζευγάρια. Μέσος όρος ηλικίας τα 50. Ούτε νέοι ούτε γεια σας. Από τους 8, είχε ήδη διακριθεί ένας. Ο σπανιότερος όλων μ....

Γκριζομάλλης, μετρίου αναστήματος(ναι, φυσικά. Σηκώθηκε κιόλας στη συνέχεια. Για όσους δεν τον είχαν πάρει είδηση ως τότε), μετριότατης γοητείας, όμως ο κλασσικός τύπος μεσήλικα που ΕΙΝΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ OTΙ ΑΡΕΣΕΙ ΤΡΕΛΛΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΟ - ΑΓΝΩΣΤΟ - ΘΗΛΥΚΟ.

Τον άκουγα που φώναζε μωρό μου όλη την ώρα. Στην αρχή υπέθεσα ότι φωνάζει έτσι τη γυναίκα/γκόμενά του. Δε θα με πείραζε, παρόλο που θεωρώ επιεικώς γελοίο να διατυμπανίζεις τον έρωτά σου(;) έτσι δημοσίως και συνεχώς. Εκτός αν είσαι έως 17 ετών.

Ο σπάνιος όμως δεν αποκαλούσε έτσι τη γυναίκα/γκόμενά του. Οταν μετά άρχισα να ακούω μωρό μου όμορφο μία πατάτες, μωράκι μου φέρε ένα καραφάκι ούζο και ΠΟΛΛΑ παγάκια, μ΄ακουσες μωράκι μου ή να στο πω στο αυτί ; ξέχασα την ανατροφή μου και γύρισα ξανά το κεφάλι μου: Για να διαπιστώσω ότι ο σπάνιος αποκαλούσε έτσι την όμορφη, νεαρά( και δυστυχώς φοβισμένη) σερβιτόρα.

Για μένα ήταν η πολλοστή φορά στην ταβέρνα εκείνη, ξέρω τον ιδιοκτήτη, τη γυναίκα του, τις κόρες του, τον πατέρα του, μέχρι και μία θεία του. Και βεβαίως όλο το προσωπικό.

Η συγκεκριμένη όμορφη νεαρά, ήρθε από τη Μολδαβία. Δεν είναι ούτε 25, είναι κουκλάρα, έχει αφήσει πίσω ολόκληρη οικογένεια και κάνει ζωή 50αρας νοικοκυράς: δε βγαίνει, δε γλεντάει, δεν ερωτεύεται, δεν ονειρεύεται, δεν δεν δεν.

Γιατί είναι πολύ φτωχή. . Και δουλεύει σα σκυλί μήπως και μαζέψει κανένα ευρώ παραπάνω μέχρι να μπει ο Οκτώβριος. Και παρόλο που στο αφεντικό στάθηκε τυχερή, και παρόλο που τα παιδιά του αφεντικού της φέρονται σα να είναι μία από αυτές, και παρόλο που όλοι την στηρίζουν, αυτή φοβάται. Τον βλέπεις στη ματιά της το φόβο.

Ο φόβος και η φτώχεια την κάνουν να το βουλώνει σε όλους τους κρετίνους που κατα καιρούς σερβίρει. Εγώ κατά τύχη πέτυχα έναν, σίγουρα υπάρχουν κι΄αλλοι πολλοί. Εχω ξαναπετύχει άλλωστε.

Πόσο ξεφτίλας πρέπει να είναι ένας άντρας, για να πουλάει μαγκιά ( του κώλου) και να κάνει επίδειξη ανδρισμού και ευφυίας( του κώλου πάλι) σε ένα τέτοιο κορίτσι; Πόση φάπα πρέπει να πέφτει όλη τη χρονιά από τη γυναίκα και τη δουλειά του για να ξεσπάει στη σερβιτόρα από τη Μολδαβία; Και με κάθε εξυπνάδα που πετάει( τσιρίζοντας- για να τον ακούσει και το απέναντι νησί) να κοιτάει γύρω του για να διαπιστώσει πόσο εντύπωση έκανε; Πόσα κιλά ξεφτίλας μπορεί τελικά να σηκώσει ένας 50αρης;


Την επόμενη φορά που θα βρεθείτε σε κάποιο μαγαζί, την επόμενη φορά που θα δείτε ένα φοβισμένο και ευγενικό κορίτσι να σας σερβίρει , το μόνο που δικαιούστε να του χαρίσετε είναι ένα ειλικρινές χαμόγελο. Και ένα γενναιόδωρο φιλοδώρημα αν είστε μάγκες.
Τα άλλα αφήστε τα για το σπίτι σας( αν σας παίρνει).