Είναι πολλά τα λεφτά μωρό μου ...

Και ενώ ο αρακάς πέτυχε( και δεν έτυχε) και ενώ βρίσκομαι πάνω στη χώνευση, μετατράπηκα σε ό,τι είμαι στην άλλη ζωή μου: ζάπερ. Φανατικός και αθεράπευτος ζάπερ.
Τζάμπα πήγε το ζάπινγκ όμως, όλοι σχεδόν οι σταθμοί είχαν ομοειδείς καλεσμένους. Σεισμολόγους.

Αλήθεια φίλοι μου, πού βρισκόσασταν την περασμένη Κυριακή, περίπου στις 13.35; Εντός ή εκτός;
Το party των κτιρίων που είπε και ένας φίλος μου....

Οι σεισμολόγοι λοιπόν που τώρα έχουν μοιραστεί στα διάφορα ιδιωτικά κανάλια, μου προκαλούν θλίψη.
Καμμία ουσία για μας τους άσχετους και αδαείς, τσακώνονται και μπλέκουν τα λόγια ( και τα μπούτια τους ενίοτε), λίγοι οι σοβαροί, ελάχιστοι οι ψύχραιμοι, έγιναν φίρμες οι τύποι επειδή γεννήθηκαν σε σεισμογενή χώρα. Εμείς όμως τί φταίμε να ακούμε τις μπαρούφες τους; Ενώ ελπίζαμε να ακούσουμε κάτι σοβαρό; Ακόμα κι΄αν δεν είναι η πρόβλεψη του επόμενου σεισμού;

Αντί αυτού, παρακολουθούμε τύπους( και τυπάκια) να διαγκωνίζονται... Επιδοτήσεις, επιδοτήσεις, επιδοτήσεις... Αυτή είναι η κεντρική ιδέα φίλοι μου, το πιάσατε το υπονοούμενο;

Αν ψήφιζα, τον Σταυρακάκη θα ψήφιζα. Ως πιο ψύχραιμο και πιο σοβαρό. Λιγότερο εμπαθή και λιγότερο φωνακλά. Κατά πάσα πιθανότητα λοιπόν τον πιο αξιόλογο όλων.