Μην τρελλαίνεστε ρε σεις... Ακόμα πίσω μας είστε.

Γυρίσαμε πριν λίγο. Είχαμε παρκάρει σχετικά κοντά στο ναό, βρήκαμε εύκολη έξοδο, μπήκαμε σπίτι τελικά.

Στενοχωρημένοι αλλά και ικανοποιημένοι ταυτόχρονα. Πώς γίνεται αυτό; Ελα που γίνεται...

Το κλίμα στο γήπεδο ήταν εξαιρετικό. Παρά τον βαθμολογικά αδιάφορο αγώνα, χαρήκαμε γιατί δεν μασήσαμε. Ούτε εμείς ούτε οι υπόλοιπες χιλιάδες ..
Γουστάραμε το εξής: Παρόλο που η νίκη δεν έκανε τη διαφορά, ούτε επρόκειτο να την κάνει, ο κόσμος ήταν με τον Ολυμπιακό. Ετσι για το γαμώτο.

Την ώρα που έμπαιναν οι ομάδες, εμείς ζητωκραυγάζαμε υπέρ της Βarcelona...( Γλέντια.. Εχουμε χιούμορ τί να κάνουμε;)

Τουρέ, ο καλύτερος παίκτης της ομάδος, αυτή είναι η γνώμη μας.


Οκκάς. Εδωσε φιλί ζωής στο β΄ημίχρονο.

Με λίγα λόγια: Τσάμπα χάθηκε η πρόκριση.

Επίλογος: Τον κόσμο του Ολυμπιακού δεν τον έχει κανένας. Σε ένα ματς χωρίς προοπτικές, στηρίξαμε ομάδα σα να κυνηγούσε πρόκριση στα τελικά. Και την χειροκροτήσαμε σαν τέτοια. Οπως έλεγαν και κάτι διπλανοί μας, μόνο Αγγλοι φίλαθλοι το έχουν αυτό. Καμμία άλλη ελληνική ομάδα.

Ετσι κι΄αλλιώς οι άλλες ελληνικές ομάδες ζουν για να χάνει ο Ολυμπιακός παρά για να κερδίζουν οι ίδιες. Οπως μάθει και συνηθίσει κανείς.

Φιλάκια...