Κόκκινη κλωστή δεμένη....

Ζέστη έχει, για ύπνο δεν πάμε ακόμα, τί θα λέγατε να πούμε παραμυθάκια;
Κάποιοι μπορεί να καλμάρουν και να τους βοηθήσουμε να δουνε όνειρα γλυκά.



Μία φορά κι΄εναν καιρό, ζούσε ένας κότσυφας που τον έλεγαν....
Αστειεύομαι, πάμε πάλι.

Μία φορά κι΄έναν καιρό ζούσε ένας γέρος. Οχι από αυτούς τους καλούς γέρους που έχουμε στο νου μας ως παππούδες ή Αη -Βασίληδες, αυτός ήταν ένας άλλος γέρος, άσχημος, κακός και λίγος.

Αυτό το τελευταίο χαρακτηριστικό του, το λίγος ήταν και η αρχή όλων των κακών. Η ανασφάλεια βλέπετε προκαλεί τις μεγαλύτερες καταστροφές...
Και αυτός από την ανασφάλεια και τη γυφτιά του τα έπαθε όλα...

Οταν ήταν νέος, ο γέρος ντε, του παραμυθιού μας, ήταν σχετικά καλός στη δουλειά του. Και γιατί λέμε σχετικά καλός; Γιατί τότε οι συνάδελφοί του ήταν ελάχιστοι(σε σχέση με σήμερα)
, ο χώρος στον οποίο κινείτο πολύ πιο περιορισμένος, καταλαβαίνετε αδέλφια, ο μονόφθαλμος ήτο ήρωας μεταξύ των τυφλών...


Τα χρόνια περνούσαν και ο ήρωάς μας ( τρομάρα του, μόνο ήρωας δεν είναι, αλλά έλα που λέμε παραμύθι) αποκτούσε όνομα. .. Στην πιάτσα την επαγγελματική...Νταβατζή να τον πούμε; ΄Η τζαμπατζή; Δεν ξέρω τί μου φαίνεται μεγαλύτερη ντροπή...

Οπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη. Δεν υπήρχε τζάμπα μάσα, τζάμπα ταξίδι, δωράκι, κρασάκι, σκατουλάκι( αρκεί να ήταν τζάμπα) από το οποίο να απουσίαζε ο γέρος.

Το έχουμε σκεφτεί πολλές φορές, γιατί όλοι οι οικοδεσπότες υπήρξαν τόσο καλοί μαζί του; Και τόσο ανεκτικοί;
Κάποτε ίσως είχαν την ανάγκη του, ή μάλλον, για να είμαστε ακριβείς, δε γουστάραν τον φτηνό πόλεμό του, την κακιασμένη και χωρίς επιχειρήματα επίθεσή του. Σε περίπτωση που τον άφηναν έξω από ένα κάλεσμα, από ένα δώρο...
Οπότε, σου έλεγαν, ας πάρουμε μαζί μας και τον γύφτο. Ενα πιάτο παραπάνω, ένα εισιτήριο παραπάνω, δε χάλασε ο κόσμος.
Ο γύφτος βέβαια δε χαμπάριαζε από τέτοια. Οτι ίσως να μην ήταν ευπρόσδεκτος, ότι ίσως να τον σιχτίριζαν όλοι από μέσα τους όταν τον έβλεπαν.

Και ξέρετε γιατί το έκαναν; Οχι, δεν ήταν κακοί και ζηλιάρηδες όλοι οι άλλοι. Φυσιολογικοί άνθρωποι ήταν. Και αυτό ακριβώς δεν άντεχαν: ένας λίγος, ένας γύφτος, ένας πεινάλας, να βρίσκεται πάντα πάνω στο κεφάλι τους. Και να τους παίρνει όλους η μπάλα: Αφού αυτός ο πρεσβύτερος είναι τόσο γύφτος, κάπως έτσι θα πρέπει να είναι όλοι του επαγγελματος. Αδικία μεγάλη αυτό.

Πολλοί οικοδεσπότες μάλλον σκέφτηκαν έτσι αρκετές φορές, πολλούς αθώους πήρε σίγουρα η μπάλλα τα τελευταία χρόνια.

Και φτάνουμε στο σήμερα: Ο γέρος παραμένει στη θέση του. Ούτε λόγος να πάει σπίτι του, να αράξει, να φτιάξει κανένα χαμομήλι( τρομάρα του το παίζει και γόης... τόσο ηλίθιος) , να αφήσει χώρο - και επισήμως, γιατί στην πραγματικότητα όχι μόνο δεν προσφέρει, αλλά δημιουργεί συνεχώς προβλήματα - στους επόμενους, τόσο ικανότερούς του.

Και τί ; Θα χάσει τα τζάμπα ταξίδια; Εδώ ένα ταξίδι ετήσιο του έκοψε κάποτε ένας οικοδεσπότης( μετά από αιώνες ) και ακόμα το πληρώνει ο χριστιανός...
Δεν είναι μόνο που δεν πάει σπίτι του ο γέρος, είναι που δημιουργεί προβλήματα και σε όλους όσους έχουν την ατυχία να συνεργάζονται μαζί του.

Συμπλεγματικός, κακιασμένος, πεινασμένος(ποτέ δε χορταίνει ο εκ γενετής γύφτος, δεν το ξέρετε;), με απληστία ανάλογη της ηλικίας του, ελάχιστος στη δουλειά του( όταν δεν έχει δωράκι δεν ασχολείται ιδιαίτερα), μόνο πρόβλημα δημιουργεί.

Γιατί τον κρατούν ακόμα οι δεκάδες οικοδεσπότες που τον πληρώνουν; Ούτε την ελάχιστη επιρροή δεν ασκεί πια στην πιάτσα. Γιατί δε δίνουν τα χρήματα - τα πολλά χρήματα - που τον πληρώνουν κάπου αλλού; Αν όχι σε συνάδελφό του, σε ένα ορφανοτροφείο βρε αδελφέ. Να συγχωρεθούν και τα πεθαμένα τους...

Αφού όλοι τον έχουν πάρει μυρωδιά. Και απλώς δεν καταδέχονται ούτε να τον χαιρετήσουν. Πόσο μάλλον να τον βρίσουν.

Και αν ακόμα δεν τον έχουν πάρει με τις κλωτσιές, δύο είναι οι λόγοι :

- Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ανάγκη τη δουλειά τους, που ζουν από αυτή χωρίς ταυτόχρονα να έχουν μάθει να γλύφουν εκεί που περιφρονούν. Είναι άνθρωποι που απο πιτσιρίκια έμαθαν τί θα πει τσίπα. Και αρνούνται να ξεφτιλιστούν για να γίνουν αρεστοί στο μίζερο γεροντάκι της ιστορίας μας.

- Υπάρχουν άνθρωποι, μάλλον οι ίδιοι ή περίπου οι ίδιοι με τους παραπάνω, που σέβονται ηλικίες. Κακώς κατά τη γνώμη μου, και μένα έτσι μου το έμαθαν όταν ήμουν πιτσιρίκος αλλά στην πορεία βρήκα τις εξαιρέσεις μου, αλοίμονο να δίνουμε δίκιο στον κάθε μ...λακα μόνο και μόνο επειδή έχει καβατζάρει την 7η δεκαετία της ζωής του.


Είπαμε, δικαιώνονται οι νεκροί, ας πάει στο καλό. Μην αρχίζουμε να δικαιώνουμε και τον κάθε γύφτο. Οχι τίποτε άλλο, αδικούμε άλλους υπέροχους και τόσο διαφορετικούς συνομηλικούς του.


Ο περίγυρός του τον περιφρονεί. Συνάδελφοί του που τα τελευταία χρόνια βρέθηκαν επαγγελματικά κοντά του, μιλούν γι΄αυτόν και σηκώνουν φρύδι.
Αυτό κατάφερε ο γέρος του παραμυθιού μας, να μην έχει τον σεβασμό και την εκτίμηση κανενός.

Δε δείχνει να πτοείται, αφού έτσι ήταν πάντα, τώρα θα του στοιχίσει η έλλειψη σεβασμού;
Δεν πρέπει να υπάρχει ούτε ένας συναδελφός του που να τον εκτιμάει πραγματικά. Εκτός από ελάχιστα γιουσουφάκια που όμως δεν τα μετράμε γιατί τα λυπόμαστε κατά βάθος.

Από τί είπαμε ότι πάει ένας γέρος; Και από πέσιμο...

Αφιερωμένο εξαιρετικά τούτο το παραμύθι σε όσους εκλεκτούς και σοβαρούς τύχει να περάσουν απο δω. Και να βρουν στο παραμύθι μας αντίστοιχους ήρωες της δικής τους επαγγελματικής ζωής.
Ας μη μασάνε, αρκετά με τα κακόμοιρα ανθρωπάκια που ασκούν εξουσία εκ του ασφαλούς. Επειδή κάποιοι αποδείχθηκαν στο παρελθόν πολύ ευγενικοί και δεν τους ξεφτίλισαν δημοσίως. Και εγκαίρως.


Α ναι, μην το ξεχάσουμε:Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή γεγονότα είναι απολύτως συμπτωματική φίλοι μας. Εμείς ένα παραμύθι σκαρφιστήκαμε, για να ξεχάσετε την κολασμένα ζεστή βραδυά.